‘Samen stoeien of tegen de boksbal meppen’

Draaiende radertjes

Geen dag is hier hetzelfde, er gaat zelden iets zoals gepland. Dan staat er bijvoorbeeld een rekeninstructie op het programma en merk ik meteen al: dat gaat ‘m voor een van de jongens niet worden vandaag. De radertjes in mijn hoofd beginnen dan onmiddellijk te draaien: Waarom is hij zo onrustig en druk? Is de leerstof te moeilijk? Past de werkvorm niet bij hem? Of ligt het aan zijn lastige thuissituatie? We praten dan samen even, en proberen het dan opnieuw. Een treetje lager insteken kan ook helpen. Of kiezen voor een andere instructievorm. Als de oplossing hem maar helpt om tot leren te komen.

Op één lijn

De twee leraren met wie ik samenwerk - ze werken allebei parttime - geven me alle ruimte: om mezelf verder te ontwikkelen, om mijn werk op mijn manier te doen, om lessen aan te passen als ik dat nodig vind … We zitten qua aanpak gelukkig heel erg op één lijn, we hoeven zelden te schipperen of water bij de wijn te doen. Maar dat is ongetwijfeld ook omdat ‘communicatie’ ons toverwoord is. We weten alle drie: onderwijs geef je niet in je eentje, dat kan eenvoudigweg niet, niet op een goede manier. Dus stemmen we steeds samen af: wat ging goed, wat kon beter? Dat gaat niet om goed of fout, het gaat erom dat we snappen waarom ieder van ons bepaalde keuzes maakt en hoe we elkaar daarin kunnen versterken. Vanuit die verschillende perspectieven is het ook makkelijker om oplossingen te vinden, voor de soms best stevige uitdagingen waar de leerlingen voor staan.

Kicken

Eén van de jongens is gameverslaafd, zijn hele leven wordt daardoor beheerst. Hij komt met de iPad naar school en blijft daar het liefst buiten de klas, want er moet een volgend level worden gehaald. Tegenwoordig vertelt hij me hoe hij zich voelt als het gamen tegenzit. Omdat hij me is gaan vertrouwen, lukt het steeds vaker hem tóch de les in te krijgen, al is het maar voor even. Kicken als je dat samen voor elkaar krijgt, met mensen van hier intern, een externe professional, het thuisfront én natuurlijk de leerling zelf.

Twee minuutjes meppen

Meestal ligt de oplossing veel makkelijker voor het grijpen. Eén van de leerlingen raakt soms overprikkeld. Dan gaan we samen even stoeien of tegen de boksbal meppen. Een minuutje of twee, misschien drie, is genoeg om in een betere mindset te komen. Waar we ook soepeltjes een draai aan geven, zijn de niveauverschillen in de klas. De ene keer splitsen we dan op in twee groepjes: de leerkracht geeft instructie in de klas, ik zoek een plekje op de gang. De andere keer is er wel gewoon klassikale instructie, maar loop ik als vraagbaak rond om heel gerichte steuntjes in de rug te geven. Het is zó belangrijk dat elk kind gezien wordt en onderwijs krijgt op zijn of haar niveau; ik gun iedere klas de dubbele bezetting van een leraar plus onderwijsondersteuner!’