‘Mevrouw, wij drinken toch geen thee?!’

P van puber

In mijn klas zitten tien leerlingen, maar het voelt soms als dertig. Dat had ik deels natuurlijk ingecalculeerd, het gaat tenslotte om kinderen met een vorm van autisme of bijvoorbeeld ADHD en sommigen zijn daarbij ook dyslectisch. Maar wat ik me vooraf niet realiseerde, is dat tweedejaars vmbo’ers hun kind-zijn echt achter zich hebben gelaten en volledig puber zijn, met een hoofdletter P. Die twee factoren samen, maken dat de balans tussen didactiek en pedagogiek iedere dag centraal staat: als ik kennis wil overbrengen, moet ik toch echt eerst zorgen voor een sfeer waarin de leerlingen zich prettig voelen. Ik kan niet gewoon zeggen: Sla jullie boek open op pagina 54 en maak opdracht 1.

Ja leuk, juf!

Met twintig jaar ervaring denk je toch: die prettige sfeer creëren, dat lukt me wel. Nou, wat ik in het begin ook aanbood, ze waren er totaal niet voor te porren. Ik richtte een spelletjestafel in: vonden ze niks aan. Ik bracht boeken mee: nul interesse, ook niet in naslagwerken. Misschien was het leuk om samen aan de thee te gaan? Nee hoor: Mevrouw, wij drinken toch geen thee?! Is voorlezen een idee? Nee, ook niet. Op een gegeven moment zit je dan wel met de handen in het haar: hoe doe ik dit?! Maar tegelijkertijd moest ik er ook wel om lachen. Quasi wanhopig vroeg ik: Hoe kan ik jullie nou toch verleiden tot iets leuks waar je ook nog wat van leert? En toen kwam één van de jongens met het weerwolvenspel. Hij kreeg onmiddellijk bijval: ‘Ja leuk, juf!’ Het weerwolvenspel bracht me op andere kaartspellen, bijvoorbeeld voor de mentorles. Heb ik tóch nog enige eigen inbreng gehad, haha!

Blije, enthousiaste mensen

Mijn collega’s zijn allemaal blije, enthousiaste mensen die zeer betrokken en oprecht geïnteresseerd zijn. Hun ‘Lukt het? Heb je nog hulp nodig?’ komt nooit in het voorbijgaan, nooit vlug-vlug. Ze houden me bovendien - heel zorgzaam - nog even uit de wind voor de extra taken, zodat ik me kan concentreren op ‘groepsdocent zijn’. Maar er komt een moment waarop ik ook buiten de klas mijn steentje kan bijdragen. En misschien doe ik dat al, zonder dat ik het weet. Ik weet nog hoe ik vroeger de rust en de kalmte van oudere collega’s waardeerde; misschien breng ik door mijn levenservaring al meer in dan ik zelf door heb!’