'Kippenvel'

Mooiste beloning

Dat doen we minimaal met z’n tweetjes: de leraar en de onderwijsondersteuner vormen altijd een hecht duo. Maar als er meer nodig is, halen we de intern begeleider erbij, en de ouders, en zo nodig ook de hulpverlener vanuit thuis. Als je vervolgens ziet, dat een klein ventje stapje voor stapje zijn angst voor school kwijtraakt en ’s ochtends steeds ietsje makkelijker afscheid neemt van zijn ouders … veel mooier kan onze beloning niet zijn toch? Dan is een klein succesje ineens heel groot.

Niks mis met ‘moe’

En ja, dat kost tijd en energie. Vraagt doorzettingsvermogen en een engelengeduld. Dus aan het eind van de dag ben ik echt wel moe. Maar ‘moe’ is alleen erg als er geen voldoening tegenover staat. En die staat er juist zeker tegenover: als ik iets wél uit mijn werk haal, is het plezier, tevredenheid en trots.

Wauw!

Laatst nog, bezorgden twee leerlingen me kippenvel van ontroering: twee jochies, die niet bepaald lekker klikken met elkaar. De ene kwam verdrietig op school, van slag omdat hij zijn vader een paar dagen niet zou zien. De ander troostte hem: “Ik snap hoe je je voelt; mijn ouders zijn ook gescheiden” en daarna liepen ze met de armen om elkaars schouders samen weg. Ze zijn maar negen of tien, he? En dan al zo’n inlevingsvermogen, wauw!

Dag met tussenstreepje

Maar het is natuurlijk geen voortdurend feest van verbroedering. Ik zei al: in het speciaal onderwijs is altijd wat te beleven. En dat geldt bij ons op donderdag nog nét wat sterker, misschien omdat het weekend dan in zicht is. Dan moeten we de teugels strak houden en niet teveel grapjes maken, want anders loopt het donderjagen uit de hand. Wij noemen de donderdag dan ook de donder-dag, en dat kleine tussenstreepje staat voor een groot verschil in betekenis, haha!

Hoe dan ook: tot november 2019 wist ik niet waarom werken op een school me zo trok, maar na ruim een jaar in het speciaal onderwijs kan ik wel stellen: mijn intuïtie was goed, dit is mijn plek!’